Burnout е состојба на емоционална, физичка и ментална исцрпеност предизвикана од прекумерен стрес и негово постојано продолжување. Ова е синдром на работна исцрпеност или синдром на професионално согорување се карактеризира со длабок замор, намалено инвестирање во професионалната активност и чувството на неуспех во работата. Терминот прв пат терминот се среќава 1969/1970 година во Соединетите Американски Држави.

Постојат три димензии/симптоми на burnout синдромот:

• исцрпеност
• цинизам
• неефикасност

Кој е најподложен на оваа состојба?

Најчесто се јавува кај високо мотивираните луѓе со високи стандарди и амбиции и огромна посветеност на нивната работа. Недостатокот на социјална поддршка, недостатокот на фидбек и малото учеството во донесувањето на одлуките се поврзани со овој синдром. 

Колку една личност е подложна на burnout, зависи од начинот на кој се справува со стресот. Светска Здравствена Организација ова не го определува како нарушување, туку како “состојба на витална исцрпеност.“ Во современото општество, синдромот на согорување добива размери на пандемија, која за жал се помалку се третира. Јавното зборување за ова, се уште е табу тема, а за многу и “непозната област.“

Burnout синдромот е тотална загуба за мотивација и енергија без знаци на олеснување. Организациското согорување е предизвикано од лоша организација, екстремни барања и нереални рокови што ги нуди една организација. Првиот симптом по кој можеме да констатираме дека прегоруваме е токму заморот. Лицето кое се соочува со оваа состојва, е постојано заморно и без никаква волја и желба за професионалните обврски .

Што придонесува за burnout?

Зголемувањето на работните обврски, а со тоа и зголемувањето на одговорноста, работата под притисок, поставувањето на рокови, барање за вложување поголеми напори, месечни таргети, недостиг на ресурси за работа, незадоволство од платата и атмосферата, недостиг на организираност – се мал дел од причините за синдромот на професионално согорување.

Првенствено, треба да научиме да го разделиме професионалниот од приватниот живот, да научиме да се справуваме со стресот и да си го најдеме својот издувен вентил, да градиме позитивни ставови, да се мотивираме меѓусебно, да подадеме рака кога е најпотребно – се само дел од нештата кои треба да ги превземеме и почитуваме за да не “согориме професионално“.

Како комплексна состојба, која добива размери на пандемија, во многу организации, овој синдром е “непознат“  и изигнориран. Кај луѓето кои се соочуваат со оваа состојба, забележано е отежнато функционирање во меѓучовечките односи, заборавеност, експозивност, агресија, грубост, негативен став кон работата, како и воопшто кон животот, немоќ и безнадежност, анксиозност и депресија. Доаѓа до распаѓање на пријателства и бракови, семејни конфликти и сериозни нарушувања врз здравјето. Исцрпеноста е крајната последица од нашите напорни животи.